การปรับภูมิคุ้มกันของแมลงเพื่อควบคุมโรคที่มีพาหะนำโรค

ไข้เลือดออก มาลาเรีย โรคเท้าช้าง และซิกาเป็นโรคติดเชื้อที่มีแมลงเป็นพาหะมากที่สุดในโลก ในช่วงสองสามทศวรรษที่ผ่านมา ไข้เลือดออกและมาลาเรียได้เพิ่มขึ้นอย่างมาก นอกจากนี้ แม้ว่ายาฆ่าแมลงจะลดการแพร่กระจายของโรคที่มีแมลงเป็นพาหะในบางภูมิภาคของโลก แต่การเพิ่มความต้านทานต่อยาฆ่าแมลงในประชากรแมลงตามธรรมชาติบ่งชี้ถึงความจำเป็นในการใช้กลยุทธ์อื่นเพื่อจำกัดการแพร่กระจายของโรคที่มีแมลงเป็นพาหะ



หนึ่งในประเด็นที่ได้รับความสนใจคือ การสร้างภูมิคุ้มกัน  เพื่อลดการแพร่กระจายของโรค ความสามารถของเวกเตอร์ซึ่งเป็นความสามารถของเวกเตอร์ในการแพร่เชื้อโรคนั้นขึ้นอยู่กับการตอบสนองทางภูมิคุ้มกันของมัน ในแมลง ภูมิคุ้มกันถูกควบคุมโดยวิถีการส่งสัญญาณ เช่น c-Jun N-terminal kinase (JNK), Janus kinase-signal transducer และ activator of transcription (JAK-STAT), ภูมิคุ้มกันบกพร่อง (IMD), Toll และการรบกวนของกรดไรโบนิวคลีอิก (RNAi) ทางเดิน การวิจัยล่าสุดเกี่ยวกับโรคที่มีพาหะนำโรคได้มุ่งเน้นไปที่การใช้กลไกระดับโมเลกุลเหล่านี้เพื่อกำหนดเป้าหมายภูมิคุ้มกันและลดการแพร่กระจายของโรค