วัยทอง

ยุคซิเซโรเนียน ยุคแรกของวรรณกรรมละติน จากประมาณ 70 ถึง 43 ปีก่อนคริสตกาล เมื่อรวมกับยุคออกัสตัส (q.v.) ต่อไปนี้เป็นยุคทอง (q.v.) ของวรรณกรรมละติน ฉากทางการเมืองและวรรณกรรมถูกครอบงำโดย Cicero (q.v.) รัฐบุรุษ นักพูด กวี นักวิจารณ์ และนักปรัชญาที่ทำให้ภาษาละตินสมบูรณ์แบบในฐานะสื่อวรรณกรรม แสดงความคิดที่เป็นนามธรรมและซับซ้อนด้วยความชัดเจน และสร้างจังหวะร้อยแก้วเชิงปริมาณที่สำคัญ อิทธิพลของ Cicero ต่อร้อยแก้วภาษาละตินนั้นยิ่งใหญ่มากจนร้อยแก้วที่ตามมา วัยทอง ไม่เพียงแต่ในภาษาละตินเท่านั้นแต่เป็นภาษาท้องถิ่นในยุคต่อมาจนถึงศตวรรษที่ 19 ก็เป็นปฏิกิริยาต่อต้านหรือกลับไปสู่รูปแบบของเขา บุคคลสำคัญอื่นๆ ในยุคซิเซโรเนียน ได้แก่ จูเลียส ซีซาร์ ซึ่งมีชื่อเสียงในด้านการปราศรัยทางการเมืองและเรื่องเล่าทางการทหารที่สดใส Marcus Terentius Varro ผู้เขียนในหัวข้อต่างๆ เช่น การทำฟาร์มและภาษาลาติน และ Sallust ซึ่งต่อต้านสไตล์ของ Cicero และสนับสนุนรูปแบบที่เลียนแบบโดย Seneca, Tacitus และ Juvenal ในบรรดากวีชาวซิเซโรเนียน ได้แก่ Catullus ผู้ประพันธ์บทกลอนรักภาษาละตินเป็นคนแรก และ Lucretius (q.v.) ผู้ใคร่ครวญถึงต้นกำเนิดของเอกภพและกฎทางวิทยาศาสตร์และปรัชญาที่ควบคุมจักรวาลในบทกวีเกี่ยวกับการสอนเรื่องยาว De rerum natura (“On the Nature ของสิ่งที่").