บุคลิกภาพ

ถึงอารมณ์ขันทางกายของฮิปโปเครตีส ซึ่งสัมพันธ์กับการเปลี่ยนแปลงของอารมณ์: เลือด (อารมณ์ร่าเริง), น้ำดีสีดำ (เศร้าโศก), น้ำดีสีเหลือง (เจ้าอารมณ์) และเสมหะ (วางเฉย) ทฤษฎีนี้เห็นว่าเคมีในร่างกายเป็นตัวกำหนดนิสัยใจคอ ซึ่งคงอยู่ในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่งมานานกว่า 2,500 ปี ตามที่นักทฤษฎีในยุคแรก ๆ กล่าวไว้ ความมั่นคงทางอารมณ์และสุขภาพทั่วไปขึ้นอยู่กับความสมดุลที่เหมาะสมระหว่างอารมณ์ขันทางร่างกายทั้งสี่ ส่วนเกินอาจก่อให้เกิดความเจ็บป่วยทางร่างกายหรือลักษณะ บุคลิกภาพ ที่เกินจริง ดังนั้น บุคคลที่มีเลือดออกมากเกินไปจึงถูกคาดหวังให้มีอารมณ์ร่าเริง นั่นคือ มองโลกในแง่ดี กระตือรือร้น และตื่นเต้น เชื่อว่าน้ำดีสีดำมากเกินไป (เลือดดำอาจผสมกับสารคัดหลั่งอื่น ๆ ) ทำให้เกิดอารมณ์เศร้าหมอง ปริมาณน้ำดีสีเหลืองที่มากเกินไป (ที่ตับขับออกมา) จะส่งผลให้เกิดความโกรธ ความหงุดหงิด และมุมมองชีวิตที่ "ดีซ่าน" เสมหะจำนวนมาก (หลั่งในทางเดินหายใจ) ถูกกล่าวหาว่าทำให้คนนิ่งเฉย ไม่แยแส และไม่แสดงอาการ ในขณะที่วิทยาศาสตร์ชีวภาพมีความก้าวหน้า ความคิดดั้งเดิมเหล่านี้เกี่ยวกับเคมีในร่างกายได้ถูกแทนที่ด้วยความคิดที่ซับซ้อนมากขึ้น และโดยการศึกษาร่วมสมัยเกี่ยวกับฮอร์โมน สารสื่อประสาท และสารที่ผลิตขึ้นภายในระบบประสาทส่วนกลาง เช่น เอ็นโดรฟิน