การจามของคุณเป็นการตอบสนองทางชีวภาพ

"เรารู้สึกประหลาดใจที่พบว่านี่เป็นการศึกษาครั้งแรกเกี่ยวกับพฤติกรรมสุขอนามัยทางเดินหายใจที่สังเกตได้โดยตรงซึ่งเราสามารถระบุได้" นิค วิลสัน จาก Otago University Wellington ในนิวซีแลนด์ ผู้เขียนรายงานกล่าว ท่ามกลางการระบาดใหญ่ของไข้หวัดใหญ่ H1N1 ที่เริ่มขึ้นในปี 2552 เจ้าหน้าที่สาธารณสุขทั่วโลกต่างเรียกร้องให้ประชาชนดำเนินการเพื่อหลีกเลี่ยงการแพร่กระจายเชื้อ หนึ่งในวิธีปฏิบัติที่ง่ายที่สุดที่แนะนำคือให้บุคคลปิดปากเมื่อไอหรือจาม โดยควรใช้กระดาษทิชชู่หรือใช้ข้อศอก เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ไวรัสติดมือและแพร่กระจายไปยังพื้นผิวใกล้เคียง เพื่อตรวจสอบว่าผู้คนปฏิบัติตามคำแนะนำของหน่วยงานสาธารณสุขหรือไม่ Wilson และเพื่อนร่วมงานได้ทำการสำรวจเชิงสังเกตในพื้นที่สาธารณะ 3 แห่งในเวลลิงตัน เมืองหลวงของนิวซีแลนด์ ได้แก่ สถานีรถไฟ โรงพยาบาล และห้างสรรพสินค้า หน่วยงานสาธารณสุขท้องถิ่นได้ดำเนินการรณรงค์ให้ความรู้ด้วยโปสเตอร์และโฆษณาทางวิทยุและหนังสือพิมพ์ที่แนะนำให้ประชาชนปิดปากเมื่อไอหรือจาม โดยใช้กระดาษทิชชู่หรือข้อศอก โดยใช้นักศึกษาแพทย์เป็นผู้สังเกตการณ์ พวกเขาบันทึกอุบัติการณ์ของการไอและ การจาม และการตอบสนองของแต่ละบุคคลต่อเหตุการณ์ทางเดินหายใจ Wilson และเพื่อนร่วมงานสังเกตการไอและจาม 5.5 ครั้งต่อคนต่อชั่วโมง โดย 26.7% ไม่ปกปิด และมีเพียง 4.7% เท่านั้นที่ปิดปากด้วยทิชชู่ ผ้าเช็ดหน้า หรือข้อศอก (วิธีที่เจ้าหน้าที่สาธารณสุขแนะนำ) พฤติกรรมที่พบบ่อยที่สุดที่สังเกตได้ใน 64.4% ของกรณีคือการเอามือปิดปาก การใช้ผ้าเช็ดหน้าหรือปิดปากด้วยข้อศอกเป็นพฤติกรรมที่พบได้น้อยที่สุด "การศึกษานี้แสดงให้เห็นถึงความชุกของพฤติกรรมสุขอนามัยทางเดินหายใจที่แนะนำในระดับต่ำ ซึ่งบ่งชี้ว่าข้อความเกี่ยวกับสุขอนามัยที่ประชาสัมพันธ์ในการรณรงค์ทางสื่อต่างๆ ยังไม่ได้รับการเห็นและ/หรือยังไม่ได้รับการยอมรับจากสาธารณชนในเมืองนี้" วิลสันกล่าว ผลงานต่อมาที่พวกเขาทำบ่งชี้ว่าพฤติกรรมด้านสุขอนามัยบางอย่างลดลงจริง ๆ นับตั้งแต่เกิดโรคระบาดในฤดูหนาวปี 2552 ที่นิวซีแลนด์ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับการตรวจสอบการใช้สถานีเจลทำความสะอาดมือในที่สาธารณะเป็นประจำที่ทางเข้าโรงพยาบาลใกล้ ๆ พวกเขาทำงานที่ไหน