กลางวันและกลางคืนบนดวงจันทร์

อีกทฤษฎีหนึ่งที่ถกเถียงกันมานานเกี่ยวกับจุดแม่เหล็กเฉพาะที่ของดวงจันทร์ เสนอว่าสิ่งเหล่านี้เป็นผลมาจากกระบวนการดึงดูดแม่เหล็กซึ่งเกิดจากการกระทบกันของวัตถุขนาดใหญ่บนพื้นผิวดวงจันทร์ การศึกษาที่ตีพิมพ์ในวารสารScience Advances เมื่อเร็ว ๆ นี้แสดงให้เห็นว่าดวงจันทร์ต้องมีไดนาโมแกนภายในในอดีต นักวิจัยได้ข้อสรุปโดยการหักล้างทฤษฎีที่สองนี้ด้วยความช่วยเหลือของการจำลองด้วยคอมพิวเตอร์ที่ซับซ้อน เป็นผลมาจากความร่วมมือระหว่างประเทศขนาดใหญ่ระหว่าง MIT, GFZ-Potsdam, UCLA, University of Potsdam, University of Michigan และ Australian Curtin University วิทยานิพนธ์ที่สองได้รับการสนับสนุนจากข้อเท็จจริงที่ว่าพบจุดแม่เหล็กขนาดใหญ่และแรงมากในอีกด้านหนึ่งของดวงจันทร์ ซึ่งตรงข้ามกับหลุมอุกกาบาตบนดวงจันทร์ขนาดใหญ่ทุกประการ สันนิษฐานว่าต้นกำเนิดของมันมีดังนี้: เนื่องจากดวงจันทร์ซึ่งแตกต่างจากโลกไม่มีชั้นบรรยากาศที่จะปกป้องมันจากอุกกาบาตและดาวเคราะห์น้อย วัตถุขนาดใหญ่ดังกล่าวสามารถกระแทกกับมันได้เต็มแรงและบดขยี้และแตกตัวเป็นไอออนของวัสดุบนพื้นผิวของมัน เมฆของอนุภาคมีประจุหรือที่เรียกว่าพลาสมา ซึ่งสร้างขึ้นด้วยวิธีนี้ไหลไปรอบๆ ดวงจันทร์ บีบอัดลมสุริยะแม่เหล็กที่อยู่ในอวกาศและทำให้สนามแม่เหล็กของมันแข็งแกร่งขึ้น ในขณะเดียวกัน ลมสุริยะก็ชักนำให้เกิดสนามแม่เหล็กในตัวดวงจันทร์เอง ที่พื้นผิวตรงข้ามกับผลกระทบ สนามเหล่านี้ทั้งหมดจะถูกขยายและสร้างสนามแม่เหล็กที่สังเกตได้ในหินเปลือกโลก การใช้ตัวอย่างของหลุมอุกกาบาตบน ดวงจันทร์ ที่เรารู้จักกันดีว่าเป็น "ตาขวา" นักวิจัยได้จำลองผลกระทบรวมถึงการก่อตัวของพลาสมา การแพร่กระจายของพลาสมารอบดวงจันทร์ และเส้นทางของสนามที่เหนี่ยวนำให้เกิดใน ภายในของดวงจันทร์ การใช้ซอฟต์แวร์ที่เดิมพัฒนาขึ้นสำหรับแอปพลิเคชันฟิสิกส์อวกาศและสภาพอากาศในอวกาศ พวกเขาจำลองสถานการณ์ผลกระทบที่แตกต่างกันมาก ด้วยวิธีนี้ นักวิทยาศาสตร์สามารถแสดงให้เห็นว่าการขยายตัวของสนามแม่เหล็กเนื่องจากการชนและวัสดุที่ถูกขับออกมาเพียงอย่างเดียวนั้นไม่เพียงพอที่จะสร้างความแรงของสนามแม่เหล็กขนาดใหญ่ตามที่ประมาณการไว้แต่เดิมและวัดได้บนดวงจันทร์: สนามแม่เหล็กที่เกิดขึ้นนั้นมีค่าเป็นพันเท่า อ่อนแอเกินความจำเป็นในการอธิบายข้อสังเกต นี่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีผลกระทบเหล่านี้ พวกเขาค่อนข้างอ่อนแอเท่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การจำลองแสดงให้เห็นว่าการขยายสนามโดยเมฆพลาสมาที่ด้านหลังของการชนมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นเหนือเปลือกโลก และสนามแม่เหล็กภายในดวงจันทร์จะสูญเสียพลังงานไปมากผ่านการสลายตัวเนื่องจากความปั่นป่วนใน เสื้อคลุมและเปลือกโลก Yuri Shprits ศาสตราจารย์แห่งมหาวิทยาลัยกล่าวว่า "จุดกำเนิดแม่เหล็กเกิดขึ้นได้อย่างไรนั้นยังต้องการการวิจัยเพิ่มเติม แต่ตอนนี้เป็นที่ชัดเจนว่าในบางช่วงเวลาต้องมีสนามแม่เหล็กภายในของดวงจันทร์จึงจะเกิดขึ้น" Potsdam และหัวหน้าแผนกฟิสิกส์ Magnetospheric ที่ GFZ-Potsdam "นอกจากนี้ การศึกษานี้ยังช่วยให้เราเข้าใจธรรมชาติของสนามแม่เหล็กที่เกิดจากไดนาโมและกระบวนการไดนาโมบนโลก ดาวเคราะห์นอกระบบ และดาวเคราะห์นอกระบบได้ดีขึ้น"