วาฬจงอยจะส่งสัญญาณเสียงความถี่สูงเป็นจังหวะผ่านผืนน้ำ

วาฬจงอยจะส่งสัญญาณเสียงความถี่สูงเป็นจังหวะผ่านผืนน้ำซึ่งทำงานเหมือน SONAR ping เพื่อหาเหยื่อในน้ำลึกอันมืดมิด แต่ละสปีชีส์จะออกอากาศด้วยความถี่เฉพาะ ทำให้นักวิทยาศาสตร์ วาฬ สามารถระบุสปีชีส์ได้โดยใช้อุปกรณ์บันทึกเสียง เช่น ไฮโดรโฟน ฟังเสียงตัวอย่างด้านบน วาฬมีฟันรับเสียงที่มีความถี่สูงผ่าน ไขมันอะคูสติก พิเศษที่เกาะอยู่ตามกระดูกขากรรไกรล่างและนำไปสู่หูชั้นใน พวกเขาใช้ echolocation หรือโซนาร์ชีวภาพเพื่อนำทางและ ดู วัตถุ วาฬมีฟันสามารถขยายเสียงของพวกมันไปสู่ความถี่สูงได้โดยใช้ถุงลมจมูกและแตงโมที่มีไขมันซึ่งอยู่บริเวณหน้าผากของพวกมัน เมื่ออากาศเคลื่อนผ่านถุงลมผ่านทางจมูก มันจะสั่นสะเทือนร่างกายไขมันขนาดเล็กที่สร้างเสียง จากนั้นเสียงนี้จะผ่านแตงโมซึ่งน่าจะทำหน้าที่เป็นเลนส์อะคูสติกชนิดหนึ่งเพื่อโฟกัสเสียงและทิศทางของมัน ปลาวาฬสามารถเปลี่ยนรูปร่างของแตงโมเพื่อสร้างเสียงต่างๆ นี่คือวิธีที่พวกเขาสามารถเพิ่มความซับซ้อนให้กับเสียงความถี่สูงที่ใช้ใน echolocation จากนั้นวาฬมีฟันจะได้ยินเสียงสะท้อนนี้ผ่านตัวอ้วนๆ ที่ติดอยู่ภายในขากรรไกรล่าง ไขมันจะส่งเสียงความถี่สูงไปยังกระดูกหูของพวกมัน ซึ่งสมองขนาดใหญ่ของวาฬจะประมวลผลเพื่อให้มองเห็นโลกและวัตถุต่างๆ ในโลกผ่านเสียงฟิสิกส์ของแสงควบคุมการทำงานของการมองเห็น บนบกที่มีแสงสว่างมาก มนุษย์มองเห็นโลกโดยใช้ตัวรับสีสามสี แต่แสงใต้น้ำจะถูกกรอง และในน้ำที่ลึกกว่านั้น ความยาวคลื่นจำนวนมากจะสูญเสียไป ดังนั้นสีต่างๆ จึงสูญเสียความมีชีวิตชีวา และจางหายไปพร้อมกันที่ระดับความลึกที่ลึกขึ้น วาฬซึ่งปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมนี้ มีตัวรับสีเพียงตัวเดียว พวกมันมองเห็นในโทนสีเทา ซึ่งช่วยให้พวกมันมองเห็นได้ดีขึ้นในที่แสงน้อย และพวกมันมีรูม่านตาขนาดใหญ่เพื่อให้แสงส่องเข้ามาได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ อย่างไรก็ตาม น้ำในแม่น้ำคงคาที่มืดครึ้มได้พิสูจน์แล้วว่ามืดเกินไปสำหรับโลมาแม่น้ำที่อาศัยอยู่ที่นั่น เมื่อเวลาผ่านไป พวกมันสูญเสียการมองเห็นไปโดยสิ้นเชิง—เมื่อไม่มีเลนส์ ก็คิดว่าพวกมันยังคงใช้ตาเพื่อรับรู้แสง—และอาศัยการระบุตำแหน่งด้วยเสียงสะท้อนแทนเพื่อนำทางและล่าเหยื่อ